Θελουμε πραγματικα να κανουμε "delete";

Ο λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το άρθρο, είναι-για ακόμη μια φορά-παντελώς τυχαίος. Καθώς περιηγούμην σήμερα το πρωί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εμφανίστηκε μπροστά μου ξαφνικά ένα άρθρο με τίτλο "Your brain has a delete button-Here's how to use it", ή αλλιώς ελληνιστί  "Το μυαλό σου έχει κουμπί διαγραφής- Εδώ θα δεις πως να το χρησιμοποιήσεις".

Διαβάζοντας λοιπόν μερικές λεπτομέρειες, για τις εγκεφαλικές λειτουργίες, τη σημασία των νευρώνων, τη συνδεσιμότητα μεταξύ τους, κάπου στη μέση του άρθρου αφαιρέθηκα τόσο σκεπτόμενη το εξής: όλοι μας, έχει έρθει κάποια στιγμή-ή στιγμές-της ζωης μας, που βιώσαμε πόνο, απογοήτευση, ματαίωση και ευχηθήκαμε να υπήρχε ένας τρόπος, να διαγράφαμε όλα αυτά που μας πίκραναν, ώστε να συνεχίσουμε τη ζωη μας σα να μη συνέβησαν ποτέ. Αναρωτηθήκαμε, εαν θα γινόταν-αναίμακτα φυσικά-να αφήναμε πίσω μας άσχημες στιγμές, στιγμές που απορήσαμε "γιατί σε μένα", στιγμές που παρακαλέσαμε αυτό που μας συμβαίνει να είναι μονάχα ένα κακό όνειρο, στιγμές που δε θέλαμε τίποτα άλλο από τη ζωή μας, μόνο να γινόταν να αναιρέσουμε το κακό που μας συνέβη, να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μην έχουμε καν μνήμες του.

Ας πούμε λοιπόν, ότι αυτό μπορεί να συμβεί. Ας υποθέσουμε πως η επιστήμη μας προσφέρει αυτό το "δώρο", να "αφαιρέσουμε" από τον εγκέφαλο μας αυτές τις μνήμες που μας πληγώνουν. Πόσοι από εμάς είμαστε πραγματικά διατεθειμένοι να το κάνουμε; Πόσοι θα μπορούσαμε, "ελαφρά τη καρδία"   να πατήσουμε "delete" σε αυτά που μας πόνεσαν;

Κατά την γνώμη μου-και μόνο-, η απάντηση είναι σχεδόν κανένας. Θα αναρωτιέστε, για ποιό υποστηρίζω κάτι τέτοιο.

Ακριβώς επειδή, όσα έχουμε ζήσει στη ζωη μας, και τα καλά και τα άσχημα, και τα όμορφα και τα οδυνηρά, και τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα, είναι μέρος τους εαυτού μας. Συνθέτουν αυτό που εμείς είμαστε σήμερα. Διαγράφοντας έστω και την παραμικρή σκέψη, ανάμνηση, στιγμή, πράξη, θα διαγράφαμε μέρος του "είναι" μας, θα γινόμασταν κάποιοι άλλοι. Το πιο πιθανό είναι ότι θα το μετανιώναμε, και σίγουρα δε θα υπήρχει "αναίρεση" της πράξης. 

Δεν είναι όλα λοιπόν απλά μαθηματικά. Δε βασίζονται όλα στη λογική του "κάνεις λάθος, διαγράφεις, προχωράς". Νομίζουμε πως θέλουμε να ξεχάσουμε. Πως η καλύτερη λύση θα ήταν να μη θυμόμασταν τίποτα οδυνηρό. Στην ουσία, κι όταν πια η "μπόρα" περάσει, συνειδητοποιούμε πως κι αυτή κάτι μας δίδαξε. Πως κι από ένα συνταρακτικό για εμάς γεγονός, κάτι διδαχτήκαμε. Πως κι αυτή η αρνητική ανάμνηση αποτελεί μέρος της ζωής και της πορείας μας. Πως χωρίς αυτήν δε θα ήμασταν αυτό που είμαστε, δε θα παίρναμε τις ίδιες αποφάσεις, δε θα είχαμε τις ίδιες εμπειρίες, δε θα αισθανόμασταν με τον ίδιο τρόπο, δε θα ζούσαμε όπως ζούμε. 

Δε θα ήμασταν εμείς...

“Life is like a piano; the white keys represent happiness and the black show sadness. But as you go through life's journey, remember that the black keys also create music.”