Τα ''αντίο'' της ζωης μου
Έμαθα πάντα να αποχαιρετάω. Οι συνθήκες της μέχρι τωρα ζωής μου τα έφεραν ετσι ωστε να πρέπει καθε λιγο και λιγάκι σε κάποιον να λεω αντίο. Στην αδερφή μου, τη μανα μου, τον άνθρωπό μου. Μπορεί να μην είναι αντίο για πάντα, να ειναι προσωρινό, παροδικο, της μιας βδομάδας, του ενος μηνα, του μισού χρόνου. Αλλα παραμένει αντίο. Παραμένει γροθιά στο στομάχι. Οσο κι αν πιστεύεις οτι με τον καιρο συνηθίζεις, στην ουσια γίνεται ακομα πιο δύσκολο μερα με τη μερα. Χρονο με το χρόνο. Μια πληγή που δε κλείνει ποτε. Κι αυτο γιατί πάντοτε αφ ήνεις πίσω ανθρώπους που αγαπας. Μια οικογένεια που σε περιμένει διαρκώς και δακρύζει με καθε αναχώρηση σου περισσότερο απο την άφιξη σου. Αυτήν την πρωταρχική σου οικογένεια που πάντα θα θες να την έχεις κοντά σου, οσο χρόνων κι αν είσαι. Οχι απο ανάγκη. Ούτε καν απο συνήθεια. Απλα... απο αγαπη. Εναν άντρα που δε μπορεί πια (και δε θελει) να ζήσει χωρίς εσένα κι ούτε εσύ χωρίς εκείνον. Που είναι για σενα η νέα σου οικογένεια. Που μαζί ονειρευεστε