Πριν πεις το αντίο....

Αντίο... Μια μικρή λέξη, ένα κράμα συναισθημάτων. Καθένας από εμάς βρέθηκε σε μια στιγμή της ζωης του, που δεν είχε άλλη επιλογή, από το "αντίο". Ήταν καθαρά επιλογή δική του, ήταν επιλογή τρίτων, ήταν επιλογή της μοίρας και του πεπρωμένου, πάντως ήταν η μόνη λύση εκείνη τη στιγμή... Και φυσικά, η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία συναισθηματικά φορτισμένη. Όταν πραγματικά αγάπησες- ή αν όχι αγάπησες τουλάχιστον αισθάνθηκες- τότε το αντίο γίνεται μαχαίρι που σε κάθε συλλαβή του σε σκοτώνει. Κι αυτό γιατί αντικρίζεις για τελευταία φορά τα μάτια εκείνα που κάποτε πόθησες πολύ. Και αυτό δε μπορεί παρά να σε πληγώνει ανεπανόρθωτα. Και ακόμα κι αν μέσα σου διατηρείς μια ελπίδα πως αυτό δεν είναι, δε μπορεί να είναι το αντίο, πως αυτή η ιστορία αγάπης δε μπορεί να τελειώνει εδώ, ίσως απλά εξαπατάς τον εαυτό σου, για να μεταθέσεις τη λύπη σου γι' αργότερα. Για να αποφύγεις τον πόνο επι του παρόντος, αν και βαθιά μέσα σου ξέρεις πως αργά η γρήγορα θα τον βιώσεις. Αναπόφευκτα. Και είναι την ώρα εκείνη που όλες οι στιγμές περνούν από μπροστά σου: το πρώτο βλέμμα, η πρώτη αγκαλιά, το πρώτο φιλί, το πρώτο πρωινό ξύπνημα στο πλευρό του.Οι βόλτες, οι εξορμήσεις, τα γέλια, τα γλέντια, τα ξενύχτια. Φυσικά, και οι άσχημες στιγμές έρχονται στο μυαλό την ώρα του αντίο, οι καυγάδες, οι τσακωμοί, οι εντάσεις, οι ατέλειωτες σιωπές, η φθορά του παθιασμένου άλλοτε έρωτα. Αλλά αυτές οι στιγμές, περνούν από μπροστά σου φευγαλέα. Σα να μη συνέβησαν ποτέ. Και αυτό γιατί, την ύστατη εκείνη ώρα, το μόνο που θες να θυμάσαι είναι οι όμορφες στιγμές, που σου υπενθυμίζουν το λόγο για τον οποίο ήρθες κοντά του και έμεινες κοντά του για αυτό διάστημα της κοινής ζωης σας. Θα το ξανάκανες; "Φυσικά", είναι  η απάντηση στην εσωτερική αυτή φωνή την ώρα που ο ίδιος σου ο εαυτός δοκιμάζει την αυθεντικότητα & ειλικρίνεια των συναισθημάτων σου για το άτομο που κάποτε έλεγες πως ερωτεύτηκες παράφορα και τώρα-θέλοντας και μη-αποχαιρετάς. Και καθώς φεύγεις σκέφτεσαι αν πρέπει να κοιτάξεις πίσω σου, ή απλά να απομακρυνθείς σιωπηλά και αθόρυβα, όπως όταν ακριβώς ήρθες τοτε. Φοβάσαι πως αν κοιτάξεις δε θα αντέξεις, θα λυγίσεις και τελικά δε θα πεις το αντίο που πρέπει να ειπωθεί, που ήρθε η ώρα να ειπωθεί. Ή φοβάσαι ότι θα κάνεις τον αποχαιρετισμό ακόμα πιο δραματικό και αυτό ειναι το τελευταίο πράγμα που θες εκείνη τη στιγμή. Από την άλλη....Πως μπορείς να ΜΗΝ κοιτάξεις πίσω σου; Πως μπορείς έτσι απλά να φύγεις χωρίς καν να χαρίσεις ένα τελευταίο βλέμμα, ένα τελευταίο νεύμα, όπως του αξίζει; Αν το κάνεις, θα σκέφτεσαι για πάντα πως την τελευταία εκείνη στιγμή υποτίμησες κάτι το οποίο κάποτε το είχες ανεβάσει στα ουράνια. 

Είναι δύσκολο τελικά το αντίο. Και για να πάρεις την απόφαση να το πεις, σίγουρα πρέπει να είσαι δυνατός... Και σίγουρα θα πρέπει το αντίο αυτό, να είναι αντάξιο όλων όσων κάποτε το άτομο που αποχαιρετάς για πάντα από τη ζωή σου σε έκανε να νιώσεις...