Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοί;
Άπειρες ήταν οι μεταμεσονύκτιες εκείνες συζητήσεις με την κολλητή μας φίλη που προβληματιζόμασταν: να φύγω ή να μείνω; Να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ή να ξεκινήσω κάτι νέο και αναζωογονητικό; Να παραμείνω σε κάτι στο οποίο με κρατάνε πια ζωντανή μόνο οι μνήμες μιας παλιάς φλόγας ή να σεβαστώ τα όσα ζήσαμε και να αποχωρήσω πριν απογοητευτώ ακόμα περισσότερο; Ερωτήματα που δεν μπορούμε ούτε εμείς οι ίδιοι να απαντήσουμε στον εαυτό μας, πόσο μάλλον κάποιος άλλος που δεν έζησε τα όσα ζήσαμε εμείς με το άτομο για το οποίο τώρα διλημματίζόμαστε. Για το άτομο που άλλοτε θεωρούσαμε πως θα είμαστε μαζί για πάντα και που τώρα δε βλέπουμε κανένα φως στον ορίζοντα, κανένα κοινό μέλλον να διαγράφεται μπροστά μας… Και έρχεται λοιπόν η στιγμή εκείνη, που βλέπεις ξεκάθαρα πια-κι ας μη το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο τον εαυτό σου-ότι η "δεξαμενή" των συναισθημάτων σου για αυτό το άτομο αδειάζει επικίνδυνα. Πως όσα κάποτε ένιωσες, τώρα πια δε τα νιώθεις. Πως μέ