Γιατί Ξανά ;
Τίποτα δε προμήνυε αυτή τη μεγάλη καταστροφή που θα ερχόταν. Μόνο μια -ίσως- παράξενα μουντή προηγούμενη ημέρα · ένα πρωινό που έμοιαζε συννεφιασμένο αλλά μάλλον δεν ήταν πραγματικά . Ί σως ήταν μια προοικονομία αυτού που θα αντικρίζαμε την επόμενη μέρα ανοίγοντας τα παράθυρά μας · σε όποια γειτονιά κι αν βρισκόμαστε · σ ε όποια συνοικία . Όλο το βράδυ, αυτό το εφιαλτικό βράδυ, οι φλόγες πάλευαν με τα δάση, με τα ζωα, με τα σπίτια, με τους ανθρώπους. Η φύση προσπαθούσε να επιβιώσει έχοντας απέναντί της μια φωτιά μανιασμένη, ασταμάτητη, θυμωμένη, που δε ξέρω ποιον και τι και γιατί ήθελε να εκδικηθεί. Δεν έλεγε να καταλαγιάσει. Η νύχτα μπορεί να ήταν ανυπόφορη και βασανιστική για εκείνους που ζούσαν από κοντά αυτό το δράμα. Ήταν όμως και για εμάς τους υπόλοιπους δύσκολη. Αγωνιώδης. Αφόρητη. Για εμάς που ανυπομονούσαμε να μάθουμε έστω ένα ευχάριστο νέο για την εξέλιξη αυτής της τραγωδίας. Για εμάς που ανοίγαμε το ραδιόφωνο , την τηλεόραση, τα social media μήπως και -παρ’ ελπίδα- δού