Η ζωή που δε ζούμε...

Οι καθαροδευτέρες που αγαπήσαμε

Αξέχαστες θα μείνουν εκείνες οι καθαροδευτερες των παιδικών μας χρόνων. Τότε που ήμασταν μικροι, αθεράπευτα ενθουσιωδεις, ρομαντικοί και ανέμελοι. Τότε που την ευθύνη μας την είχαν άλλοι, οι γονείς μας, οι θείοι μας, οι παππούδες μας. Τότε που η "μικροπαρεα" της οικογένειας μαζευόταν στο εξοχικό στο χωριο με μόνη έγνοια εκείνο το πρωί ήταν να είναι ο καιρός ευνοϊκός για να πετάξει ο χαρταετός. 

Τότε που η μεγαλύτερη απογοήτευση εκείνο το μεσημέρι ήταν που αυτός ο τόσο προσεκτικά διαλεγμενος- ή ακόμα και χειροποίητος-χαρταετός δεν πέταξε τελικα, έπεσε στο χώμα και παραδόθηκε στη  μοίρα του.  Τότε που με μια δεύτερη προσπάθεια του θείου, κατάφερνε να υψωθεί αλλά χανόταν στο υπερπέραν εξαιτίας του αδύναμου σχοινιού που τελικά δεν άντεξε και κόπηκε.

Τότε που μας έπιαναν τα νεύρα μας από ενα δυναμιτάκι που δεν έλεγε να σκάσει, από ένα σκορδάκι που δεν έκανε θόρυβο στην άσφαλτο, από τις ζημιές που κάναμε στις πλάκες του κήπου με τα μίνι βεγγαλικά που  αγοράζαμε από τον Μεσσαριτακη (τα λεγομενα Max stores). 

Αυτές οι καθαροδευτερες που έχουν φύγει ανεπιστρεπτί, θα είναι και οι πιο αγαπημένες. Γιατί εκείνες τις καθαροδευτερες, όσο κι αν δε το αντιλαμβανόταν η αθώα, ανέμελη και ακούραστη ψυχή μας, είχαμε ακριβώς όσα και κυρίως ΟΣΟΥΣ θέλαμε. 

Καλή σαρακοστή φίλοι μου ❤️