Science, Health & Education

Ο άνθρωπος είναι ένα περίεργο όν. Ζει για να συνυπάρχει, να αλληλεπιδρά με τους άλλους. Γι' αυτό, οι σχέσεις του με τους γύρω είναι αναπόφευκτες- για να μην πω αναγκαίες. Για κάποιο όμως λόγο πάντα, καταφέρνουμε να τις κάνουμε απόλυτα περίπλοκες, ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο απλές και κατανοητές. Γιατί είναι όμως αλήθεια τόσο μα τόσο δύσκολο να πούμε με απλά λόγια, λιτά και απέριττα στον άλλον αυτό που πραγματικά θελουμε; Αυτό που πραγματικά νιώθουμε, ζητάμε, αισθανόμαστε, προτιθέμεθα να δώσουμε; Χωρίς υπεκφυγές, προσχήματα και παιδαρίσματα; Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που μας έμαθε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας σαν αμετανόητοι και ανώριμοι έφηβοι και να θεωρούμε αδυναμία την έκφραση των συναισθημάτων μας. Ζούμε σε μια εποχή, που η παραδοχή των κρυφών μας σκέψεων θεωρείται η "αχίλλειος πτέρνα" μας, ένα τρωτό σημείο του εαυτού μας που κάποτε θα μας προδώσει και θα μας οδηγήσει στο να πληγωθούμε ανεπανόρθωτα. Η

Αντίο...  Μια μικρή λέξη, ένα κράμα συναισθημάτων. Καθένας από εμάς βρέθηκε σε μια στιγμή της ζωης του, που δεν είχε άλλη επιλογή, από το "αντίο". Ήταν καθαρά επιλογή δική του, ήταν επιλογή τρίτων, ήταν επιλογή της μοίρας και του πεπρωμένου, πάντως ήταν η μόνη λύση εκείνη τη στιγμή... Και φυσικά, η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία συναισθηματικά φορτισμένη. Όταν πραγματικά αγάπησες- ή αν όχι αγάπησες τουλάχιστον αισθάνθηκες- τότε το αντίο γίνεται μαχαίρι που σε κάθε συλλαβή του σε σκοτώνει. Κι αυτό γιατί αντικρίζεις για τελευταία φορά τα μάτια εκείνα που κάποτε πόθησες πολύ. Και αυτό δε μπορεί παρά να σε πληγώνει ανεπανόρθωτα. Και ακόμα κι αν μέσα σου διατηρείς μια ελπίδα πως αυτό δεν είναι, δε μπορεί να είναι το αντίο, πως αυτή η ιστορία αγάπης δε μπορεί να τελειώνει εδώ, ίσως απλά εξαπατάς τον εαυτό σου, για να μεταθέσεις τη λύπη σου γι' αργότερα. Για να αποφύγεις τον πόνο επι του παρόντος, αν και βαθιά μέσα σου ξέρεις πως αργά η γρήγορα θα τον βιώσεις. Αναπόφευκτα. Και ε

  Ένας μήνας και κάτι έχει περάσει από τότε που η καθημερινότητά μας άλλαξε ριζικά μέσα σε μια νύχτα . Το απευκταίο ήταν πλέον πρό των πυλών και μια ολόκληρη Ελλάδα "έρμαιο" των πολιτικών εξελίξεων. Ήταν εκείνο το ξημέρωμα της 27ης Ιουνίου του 2015 που η πρόταση του δημοψηφίσματος έπεσε σα βόμβα εντός και εκτός συνόρων. Αυτή θα ήταν και η αρχή του μαρτυρίου για τους περισσότερους από εμάς. Η "τελετή έναρξης" μιας αβέβαιης περιόδου που πριν καλά-καλά καταλάβουμε ότι άρχισε, δε γνωρίζαμε ούτε πόσο θα διαρκέσει, ούτε πότε-και εάν-θα τελειώσει, τι πληγές θα αφήσει, πόσα θύματα θα θρηνήσει. Ήταν για τους περισσότερους από εμάς, μικρούς & μεγάλους, η αρχή ενός γολγοθά: εντός ή εκτός Ευρώπης; Ευρώ ή δραχμή; Χρεοκοπία της χώρας ή συμφωνία και διάσωση της; Ερωτήματα που ακόμα και σήμερα μένουν ουσιαστικά αναπάντητα. Ο ελληνικός λαός μετατράπηκε σε μπαλάκι που οι εκλεγμένοι αποφάσισαν να το κλωτσούν ανελέητα από το γήπεδο της Ελλάδας σε αυτό της Ευρώ