Η ζωή που δε ζούμε...

Ο άνθρωπος είναι ένα περίεργο όν. Ζει για να συνυπάρχει, να αλληλεπιδρά με τους άλλους. Γι' αυτό, οι σχέσεις του με τους γύρω είναι αναπόφευκτες- για να μην πω αναγκαίες. Για κάποιο όμως λόγο πάντα, καταφέρνουμε να τις κάνουμε απόλυτα περίπλοκες, ενώ στην πραγματικότητα θα μπορούσαν να είναι πολύ πιο απλές και κατανοητές. Γιατί είναι όμως αλήθεια τόσο μα τόσο δύσκολο να πούμε με απλά λόγια, λιτά και απέριττα στον άλλον αυτό που πραγματικά θελουμε; Αυτό που πραγματικά νιώθουμε, ζητάμε, αισθανόμαστε, προτιθέμεθα να δώσουμε; Χωρίς υπεκφυγές, προσχήματα και παιδαρίσματα;

Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που μας έμαθε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας σαν αμετανόητοι και ανώριμοι έφηβοι και να θεωρούμε αδυναμία την έκφραση των συναισθημάτων μας. Ζούμε σε μια εποχή, που η παραδοχή των κρυφών μας σκέψεων θεωρείται η "αχίλλειος πτέρνα" μας, ένα τρωτό σημείο του εαυτού μας που κάποτε θα μας προδώσει και θα μας οδηγήσει στο να πληγωθούμε ανεπανόρθωτα. Η πλήρης αφοσίωση μας σε κάποιον, η ανοιχτή ομολογία του τί προσμένουμε από αυτόν, θεωρείται πια υποταγή, μια κακή εξάρτηση και κι όχι απλά απόλυτη ειλικρίνεια για θέληση να πραγματοποιήσουμε τα πιο κρυφά μας όνειρα.

Η ευαισθησία, ο ρομαντισμός, η στοργή έγιναν συνώνυμα της αδυναμίας, όπλο των ευάλωτων, μειονέκτημα για την σημερινή χυδαία και χλιαρή κοινωνία στην οποία αναγκαζόμαστε να ζήσουμε. Εκεί λοιπόν, είναι που χάσαμε τον πραγματικό μας εαυτό. Από φόβο μήπως πληγωθούμε, μήπως μας κοροιδέψουν, μήπως μας εξαπατήσουν, μήπως δε φανούν αντάξιοι των προσδοκιών μας, καταφέραμε να πληγώνουμε εμείς τους άλλους κρύβοντας όσα νιώθουμε με ανησυχητική επιδεξιότητα. Θεωρήσαμε την αυθεντικότητα "κουσούρι", και τα ωραιότερα συναισθήματα που νιώσαμε βαθιά στην ψυχή μας, καταφέραμε να τα κρύψουμε καλά μεσα σ' ένα παλιό σεντούκι, χωρίς να δώσουμε την ευκαιρία στον εαυτό μας να τα ζήσει με όλο του το είναι, από ατολμία, ανασφάλεια, αναστολή και υποδούλωση στα "πρέπει" και τα "δεν πρέπει".

Θα είναι φοβάμαι πολύ αργά, όταν θα συνειδητοποιήσουμε τί χάσαμε, παρασυρόμενοι από τον τρόμο μας να ανοίξουμε θαρραλέα την καρδιά μας και να παραδοθούμε τυφλά σε αυτά που νιώσαμε. Και ο χρόνος τότε δε θα γυρίζει πίσω. Και θα μετανιώνουμε για όσα δεν εκφράσαμε ποτέ. Για τα ρίσκα που δεν πήραμε. Για μια αγάπη που θυσιάσαμε. Για τη ζωή που ονειρευτήκαμε, αλλά δε τη ζήσαμε όπως της άξιζε. Αλλά τότε... δε θα υπάρχει επιστροφή...

Δήμητρα Πήττα 

Εκπαιδευτικός & Συμβουλος  Ψυχικής Υγείας