Life...controls

  Ένας μήνας και κάτι έχει περάσει από τότε που η καθημερινότητά μας άλλαξε ριζικά μέσα σε μια νύχτα. Το απευκταίο ήταν πλέον πρό των πυλών και μια ολόκληρη Ελλάδα "έρμαιο" των πολιτικών εξελίξεων. Ήταν εκείνο το ξημέρωμα της 27ης Ιουνίου του 2015 που η πρόταση του δημοψηφίσματος έπεσε σα βόμβα εντός και εκτός συνόρων. Αυτή θα ήταν και η αρχή του μαρτυρίου για τους περισσότερους από εμάς. Η "τελετή έναρξης" μιας αβέβαιης περιόδου που πριν καλά-καλά καταλάβουμε ότι άρχισε, δε γνωρίζαμε ούτε πόσο θα διαρκέσει, ούτε πότε-και εάν-θα τελειώσει, τι πληγές θα αφήσει, πόσα θύματα θα θρηνήσει. Ήταν για τους περισσότερους από εμάς, μικρούς & μεγάλους, η αρχή ενός γολγοθά: εντός ή εκτός Ευρώπης; Ευρώ ή δραχμή; Χρεοκοπία της χώρας ή συμφωνία και διάσωση της; Ερωτήματα που ακόμα και σήμερα μένουν ουσιαστικά αναπάντητα. Ο ελληνικός λαός μετατράπηκε σε μπαλάκι που οι εκλεγμένοι αποφάσισαν να το κλωτσούν ανελέητα από το γήπεδο της Ελλάδας σε αυτό της Ευρώπης και τούμπαλιν, χωρίς να υπολογίζουν όμως τις δραματικές συνέπειες που αυτό θα επέφερε σε μια ολόκληρη κοινωνία. Μέλημα μας έγινε η διαρκής παρακολούθηση των εξελίξεων και οι ελπίδες μας για μια καλύτερη δυνατή εξέλιξη όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για όλο τον κόσμο που είτε απο κοντά είτε από μακριά παρακολουθούσε τα όσα διαδραματίζονταν αυτό το "καυτό" απ' όλες τις απόψεις καλοκαίρι. Οι μέρες μας ανυπόφορες λόγω της μακρόσυρτης αναμονης και οι νύχτες ατελείωτες, αβάσταχτες, φοβισμένες...

  Τότε ήταν που αρχίσαμε ακόμα εντονότερα να αναρωτιόμαστε: Έχει πραγματικά μέλλον αυτή η πατρίδα; Όλοι αυτοί που την κυβερνούν, νοιάζονται στ' αλήθεια γι' αυτήν ή "τζογάρουν" σε βάρος όχι μόνο δικό της αλλά και ενός απελπισμένου λαού, που από φόβο μη χάσει τα πάντα, κυνηγάει ακόμα και το τίποτα στις ατελείωτες ουρές των ΑΤΜ; Σκεφτήκαμε ακόμα πως ίσως και να ήρθε η ώρα να αποχαιρετήσουμε τα πάτρια εδάφη και να αναζητήσουμε ένα καλύτερο μέλλον μακριά από μια χώρα που όχι απλά βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, μα ήδη κατρακυλάει σε αυτόν... Και όμως... Λίγοι άνθρωποι έχουν τη δύναμη να κάνουν αυτό το μεγάλο βήμα και να πουν αντίο στον τόπο που τους γέννησε, τους ανέθρεψε, τους φρόντισε, τους αγάπησε, ακριβώς επειδή οι κυβερνώντες της ενήργησαν σαν ερασιτέχνες και φάνηκαν ανήμποροι-για να μη πω χειρότερα ανίκανοι- να προστατέψουν, να υπερασπιστούν τη χώρα αυτή που κατέρρεε μέρα με τη μέρα... Κάποιοι, μίλησαν ακόμα για ένα νέο πόλεμο. Εν μέρει είχαν δίκιο κάνοντας μια τέτοια σκέψη. Μόνο που, σε αυτό τον πόλεμο δεν υπήρξαν όπλα και πυρομαχικά-τουλάχιστον για την ώρα- αλλά πολύ χειρότερα, ρισκάρονταν ανθρώπινες ψυχές ,  δοκιμάζονταν γι' ακόμη μια φορά οι αντοχές των ήδη εξασθενημένων  Ελλήνων, διαψεύδονταν για πολλοστή φορά οι ελπίδες και οι προσδοκίες ενός εξουθενωμένου λαού, εξαιτίας αυτού του ψυχολογικού πολέμου που κάποιοι θέλησαν να ξεκινήσουν...

  Και παρά το γεγονός ότι ο κίνδυνος ακόμα δεν έχει περάσει, η Ελλάδα παλεύει ακόμα, με όσο απόθεμα δύναμης της έχει απομείνει να σταθεί ξανά στα πόδια της και να αδράξει την κατάλληλη ευκαιρία να ξεκινήσει από το μηδέν...Και θα το καταφέρει... Γιατί έτσι έχει μάθει η Ελλάδα: να μάχεται....

Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα, την ξαναφτιάχνεις...

 Οδυσσέας Ελύτης