Αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, ποιοί;

Άπειρες ήταν οι μεταμεσονύκτιες εκείνες συζητήσεις με την κολλητή μας φίλη που προβληματιζόμασταν: να φύγω ή να μείνω; Να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία ή να ξεκινήσω κάτι νέο και αναζωογονητικό; Να παραμείνω σε κάτι στο οποίο με κρατάνε πια ζωντανή μόνο οι μνήμες μιας παλιάς φλόγας ή να σεβαστώ τα όσα ζήσαμε και να αποχωρήσω πριν απογοητευτώ ακόμα περισσότερο;

Ερωτήματα που δεν μπορούμε ούτε εμείς οι ίδιοι να απαντήσουμε στον εαυτό μας, πόσο μάλλον κάποιος άλλος που δεν έζησε τα όσα ζήσαμε εμείς με το άτομο για το οποίο τώρα διλημματίζόμαστε. Για το άτομο που άλλοτε θεωρούσαμε πως θα είμαστε μαζί για πάντα και που τώρα δε βλέπουμε κανένα φως στον ορίζοντα, κανένα κοινό μέλλον να διαγράφεται μπροστά μας…

Και έρχεται λοιπόν η στιγμή εκείνη, που βλέπεις ξεκάθαρα πια-κι ας μη το παραδέχεσαι ούτε στον ίδιο τον εαυτό σου-ότι η "δεξαμενή" των συναισθημάτων σου για αυτό το άτομο αδειάζει επικίνδυνα. Πως όσα κάποτε ένιωσες, τώρα πια δε τα νιώθεις. Πως μέρα με τη μέρα σου γίνεται όλο και λιγότερο απαραίτητο το πρόσωπο αυτό, και εσύ πιο ανεξάρτητος και πιο έτοιμος να ζήσεις χωρίς εκείνον στη ζωή σου. Πως οι μέρες μακριά του φαίνονται ανακουφιστικές, χωρίς ίχνος έλλειψης μακριά του. 

Και κάπου-κάπου, νιώθεις απέραντες τύψεις, γιατί θεωρείς πως όλο αυτό είναι δικό σου φταίξιμο. Νιώθεις μια αβάσταχτη λύπη και αναρωτιέσαι που να πήγε τόση αγάπη; Δεν είναι κρίμα να θυσιάσω κάτι άλλοτε τόσο όμορφο; Δεν είναι λάθος να απομακρύνω αυτό το άτομο από τη ζωή μου; 

Και όμως. Σου είναι αδύνατο να τα παραδεχτείς όλα αυτά, είτε από αγάπη γι' αυτόν με τον οποίο τόσα πολλά έζησες, είτε από φόβο μήπως πληγώσεις και αυτόν και τον εαυτό σου, είτε απο αβεβαιότητα μήπως σκέφτεσαι επιπόλαια και αργά ή γρήγορα το μετανιώσεις, είτε απο εγωισμό γιατί δε θες να μείνεις μόνος χωρίς κάποιον δίπλα σου να σε στηρίζει και να σε φροντίζει, είτε για χίλιους δύο άλλους λόγους που είναι απόλυτα υποκειμενικοί για τον καθένα από εμάς.

Το γεγονός ότι γράφω για όλα αυτά, δε σημαίνει ότι έχω βρει εγώ η ίδια απαντήσεις, παρόλα αυτά, ένα μπορώ να πω με σιγουριά : πως σε όποια φάση της ζωής μας και να είμαστε, είτε νέοι και άπειροι, είτε μεγαλύτεροι και ωριμότεροι, αξίζουμε δίπλα μας κάποιον να γεμίζει όλα τα κενά της ψυχής μας. Κάποιον δίπλα στον οποίο θα είμαστε κάθε στιγμή ευτυχισμένοι και ευγνώμονες για την ύπαρξη του στη ζωή μας. Κι αν όχι κάθε στιγμή, τις περισσότερες στιγμές της ημέρας μας. Κάποιος ο οποίος δε θα μας κάνει να υποφέρουμε, να πονάμε. Κάποιος, δίπλα στον οποίο θέλουμε να γινόμαστε καλύτεροι, να βελτιώνουμε τον εαυτό μας, να εξελισσόμαστε.

Αξίζει να ρισκάρουμε για να βρούμε πραγματικά αυτόν που είναι φτιαγμένος για μας. Που θα μας κάνει να ζούμε με ένταση την κάθε μας στιγμή και που δίπλα του θα νιώθουμε ξεχωριστοί και δυνατοί για κάθε δυσκολία που μπορεί να προκύψει. Αν δεν βρούμε στο άλλο μας μισό τη χαρά, τον έρωτα, τις προσδοκίες, τότε τί άλλο να αναζητήσουμε; 
Γιατί αν όχι τώρα, πότε; Αν όχι εμείς, τότε ποιοί;





Αφιερωμένο σε όλους όσους βρήκαν την αληθινή αγάπη, αλλά και κυρίως σε αυτούς που χωρίς να το βάζουν κάτω επιμένουν, παλεύουν & ρισκάρουν για την ευτυχία τους.